Lokalne sprawy urastają do ogólnospołecznych problemów, dylematy bohaterów stają się polityczną walką, a emocje zapisane w kwiecistych zdaniach wytwarzają hiperromantyczny niepokój. Nawet zwykła egzaltacja może niekontrolowanie przerodzić się w narodową manifestację. Tak gwałtowny jest materiał politycznej powieści Józefa Ignacego Kraszewskiego. Pełen niepokoju, nadmiaru, przesady świat warszawskiego Starego Miasta, czytany dzisiaj, z pełną wiarą w to, że - jak pisał sam autor- społeczeństwo domaga się walki o swoją godność, powraca w psychodelicznej narracji lęków i prognoz. Czy Kraszewski nie jest aby wieszczem naszej codzienności, tej porażająco jaskrawej, niekiedy śmiesznej i proszącej o odrobinę dystansu?

„Ekstremalna estetyka spektaklu, jego zadziorność, bezwzględność i prowokacyjność, przejawia się na każdej jego płaszczyźnie (…) oglądamy spektakl rozgrywany w brawurowym rytmie zapętlającym czasy i zwalniający w finałowej piosence Małgorzaty Rożniatowskiej - wcześniej będącej mało majestatyczną figurą Matki Boskiej – bolesnej, uwierającej, ale jakże prawdziwej.” – Wiesław Kowalski, Teatr dla Was
 
„Spodziewałem się nudnej, słusznej piły. Ale miało się okazać, że rację mieli twórcy tego przedstawienia, którzy w tekście Kraszewskiego znaleźli nieoczekiwanie trwale dyspozycje ideowe, z zapałem kultywowane 150 lat później, jakby były odkryciami z ostatniej chwili” – Tomasz Miłkowski, Przegląd
 


Adaptacja i dramaturgia: Michał Pabian
Scenografia: Michał Hrisulidis
Kostiumy: Katarzyna Adamczyk
Muzyka: Krzysztof Wiki Nowikow
Skrzypce: Anna Ziółkowska
 
OBSADA: Małgorzata Rożniatowska, Jolanta Olszewska, Ewa Jakubowicz, Dawid Rafalski/Patryk Szwichtenberg, Marcin Januszkiewicz, Mariusz Drężek, Wojciech Brzeziński